HET DIAGNOSTISCH HANDBOEK VAN DE PSYCHIATRIE

Hoe bewijzen psychiaters zonder wetenschappelijke test, dat er wel of geen geestelijke problemen zijn, hoe werkt het psychiatrisch diagnostisch systeem, en hoe werd het zo wijdverspreid?

Psychiaters publiceerden de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) in 1952 met een lijst van zogenoemd 112 mentale stoornissen, niet gebaseerd op standaard wetenschappelijk onderzoek maar bij stemming verkozen door psychiaters.

En met elke nieuwe DSM-editie zijn diagnoses niet alleen in aantal toegenomen, maar ook verruimd om bevolkingsgroepen zoals ouderen, militairen, zwangere vrouwen en zelfs kinderen te omvatten. Met als resultaat dat bijna een miljoen kinderen gediagnosticeerd zijn als borderline.

In 2007, namen een half miljoen kinderen en tieners minstens één recept voor een antipsychoticum in. En antipsychotica, sterke chemicaliën oorspronkelijk alleen ontworpen voor de patiënten met de ergste mentale stoornissen, vormen nu een industrie van 22,8 miljard dollar.

En dat een gemiddelde persoon, compleet onbekend is met het feit, dat een psychiatrische diagnose niet medisch wetenschappelijk gegrond is, maar slechts gedrag waarover gestemd is.

Wat tot onze volgende vraag leidt: Hoe nemen psychiaters deze bedachte stoornissen aan en laten ze mensen geloven dat ze die ook hebben?