Jan Eastgate
Presidente van CCHR

Velen leren de les pas als een psychiater een deel van hun leven heeft verwoest.

Die verwoesting kan ontstaan als gevolg van de dood van een kind, dat langdurig een stimulerend middel heeft gebruikt, dat werd voorgeschreven voor een verzonnen psychiatrische stoornis genaamd Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD). Het kan het verlies van een geliefde zijn, die werd neergeschoten door een tiener, die een geweld veroorzakend psychiatrisch middel voorgeschreven heeft gekregen en/of lessen heeft gevolgd in omgaan met de dood of boosheid (zoals het geval was bij het bloedbad op de Columbine school in 1999, in de VS). Misschien is het de dood van een bejaarde moeder of vader als gevolg van elektroshockbehandeling of een antipsychotisch middel dat ze in het bejaardentehuis voorgeschreven heeft gekregen. Het kan een kind zijn dat al vroeg op school als mentaal ziek wordt bestempeld, een verslavend bewustzijnsveranderend middel krijgt voorgeschreven dat krachtiger is dan cocaïne, dat later zwaar verslaafd raakt aan straatdrugs omdat het 't verschil niet wist tussen straatdrugs en datgene wat hem voorgeschreven werd.

Bij CCHR werken we er voortdurend aan om u voor te lichten over psychiatrie, door informatie te verschaffen waarvan psychiaters liever niet hebben dat u die heeft. In 2008 bijvoorbeeld, erkende Dr. Nada Stotland, Voorzitter van de American Psychiatric Association, dat CCHR “onze wetgevers, onze Food and Drug Administration, onze scholen en onze media beïnvloedt als de drijvende kracht achter de ‘ongerechtvaardigde waarschuwingen’”, voor mogelijk dodelijke gevolgen van psychiatrische medicatie.Merk op dat naar de mening van Dr. Stotland het waarschuwen van kinderen en jongeren dat ze suïcidaal kunnen worden als ze antidepressiva nemen “ongegrond” is – een feit dat medicijnregulerende instanties over de gehele wereld als vitale informatie hebben bestempeld.

Alleen door het verschaffen van alle feiten over de risico’s van psychiatrische behandeling kunnen we het aantal slachtoffers verminderen dat op trieste wijze door persoonlijke ervaring achter deze waarheid komt.

Het gebrek aan wetenschappelijke onderbouwing in de psychiatrie

Een van de belangrijkste dingen die men over psychiatrie moet weten is het totale gebrek aan wetenschappelijke onderbouwing voor haar methode van diagnose of behandeling. Neem bijvoorbeeld het psychiatrische “declaratiehandboek”, de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, ofwel DSM-IV. Van niet één van de 374 stoornissen die daarin beschreven wordt, is het bestaan ooit bewezen door waarneembare pathologie of objectieve testen. In plaats daarvan definieert een panel van psychiaters willekeurig symptomen voor elke mentale stoornis, waarna er letterlijk over wordt gestemd of het al dan niet opgenomen wordt in de DSM. Op deze manier wordt een nieuw gedefinieerde mentale stoornis dus niet in de DSM opgenomen als het bij stemming geen meerderheid behaalt. Dit systeem is subjectief en voor meer dan één uitleg vatbaar; de terminologie ervan is slecht gedefinieerd of helemaal niet gedefinieerd.

Ondanks deze ernstige en fundamentele tekortkomingen, wordt dit systeem breed geaccepteerd als de maatstaf voor zowel het beoordelen van menselijk gedrag als voor het vaststellen van behandelingen door rechtbanken, gevangenissen en scholen. In veel landen vormt de DSM de basis voor declaraties door instellingen voor geestelijke gezondheidszorg bij verzekeringsmaatschappijen en van onzinnige “screening op mentale stoornissen”.

Door het voorschrijven van medicijnen voor alledaagse problemen heeft de psychiatrie op frauduleuze wijze miljoenen mensen als mentaal ziek bestempeld en ze heeft hen of gedwongen of overtuigd om bewustzijnsveranderende medicatie dagelijks te gebruiken. Als gevolg daarvan is het gebruik van bewustzijnsveranderende medicijnen geëscaleerd tot 100 miljoen gebruikers over de gehele wereld, waarvan 20 miljoen kinderen.

CCHR blijft toegewijd aan het onthullen van de wetenschappelijke mythe en hype waarmee de psychiatrie haar methode van diagnose en behandeling heeft weten te omhullen.We werken samen met artsen en andere deskundigen die het als hun taak zien om ervoor te zorgen dat overheidsbeleid en reguleringen de sterkst mogelijke waarschuwingen geven voor gevaren van psychiatrische behandeling.

Ons werk sluit aan op de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties, die deels als volgt luidt:

• “Niemand zal onderworpen worden aan folteringen, noch aan een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing”,
• 
  “Allen zijn voor de wet gelijk en hebben recht op gelijke bescherming door de wet, zonder onderscheid” en
• “Ouders hebben het eerste recht om de educatie voor hun kinderen te kiezen.”

Psychiaters schenden deze rechten dagelijks.

Door onjuiste diagnoses, stigmatiserende etiketten, wetten die gedwongen opname makkelijk maken en wrede, persoonlijkheid-aantastende behandelingen over de gehele wereld, raken duizenden mensen onnodig verstrikt in hun dwangmatige systeem. Dit systeem is een duidelijk voorbeeld van de schending van mensenrechten, dat individuen hun inherente rechten ontzegt.

Elk jaar nemen duizenden psychiatrische slachtoffers of hun familieleden contact op met CCHR om voorvallen van psychiatrisch leed te melden. Het is een lange opsomming van mishandeling: seksueel misbruik, wrede behandeling en omstandigheden in inrichtingen, ziekenhuisfraude, onrechtmatige (eenzame) opsluiting, dood van patiënten en zelfs moord.