ANTIDEPRESSIVA EN HUN DODELIJKE ‘BIJWERKINGEN’
In plaats van je minder depressief te maken, kunnen antidepressiva leiden tot moord- of zelfmoordneigingen. Krijg de feiten.
Er zijn talloze antidepressiva. De meest voorkomende zijn selectieve serotonine heropnameremmers (SSRI’s). Serotonine is een chemische stof waarover psychiaters en farmaceutische bedrijven hebben zitten theoretiseren en die stemming, sociaal gedrag, eetlust, spijsvertering, slaap, geheugen, seksueel verlangen en functioneren zou reguleren. SSRI’s voorkomen dat serotonine opnieuw door het lichaam wordt opgenomen met het idee dat het dan in de hersenen blijft. Daaronder vallen: Celexa, Lexapro, Prozac, Paxil, Pexeva, Zoloft, Viibryd en Luvox.
Zoals een medisch artikel voor artsen vermeldt: “Maar weet je echt hoe deze middelen helpen? Zo niet, dan ben je niet de enige. De waarheid is dat zelfs experts niet helemaal zeker weten hoe antidepressiva werken. Er is gewoon veel wat we niet weten over hoe de hersenen functioneren.” Medical News Today schrijft: “Het is niet precies duidelijk wat de oorzaak van depressie is, maar een belangrijke theorie de afgelopen 50 jaar is dat het te maken zou kunnen hebben met een onbalans in neurotransmitters of hormonen in het lichaam.”
Farmaceutische bedrijven en psychiaters dringen deze middelen op aan mensen die op zoek zijn naar hulp, gebaseerd op een ‘theorie’ – middelen met verwoestende en soms dodelijke ‘bijwerkingen’. Bijwerkingen die ertoe leidden dat de Amerikaanse Dienst voor Voedings- en Geneesmiddelen (Food and Drug Administration, FDA) zogenaamde ‘black box’-waarschuwingen verplicht stelde voor alle antidepressiva. Bijwerkingen kunnen onder andere zijn: misselijkheid, diarree, duizeligheid, slapeloosheid, zenuwtrekkingen, nervositeit, rusteloosheid, agitatie en zelfmoordgedachten.
Zou die agitatie bij sommige mensen over kunnen gaan in totaal geweld, of zouden die zelfmoordgedachten bij anderen kunnen leiden tot daadwerkelijke zelfmoord? Er zijn te veel voorbeelden dat dit het geval is, om aan te nemen dat het slechts toeval is.
Er is bijvoorbeeld de 22‑jarige Matti Saari in Finland, die terwijl hij SSRI’s nam, tien mensen vermoordde en daarna zichzelf om het leven bracht. Kip Kinkel doodde in Oregon, VS, vier mensen en verwondde er vijfentwintig. Hij nam Prozac. Andrea Yates verdronk haar vijf kinderen in een badkuip terwijl ze het antidepressivum Effexor gebruikte en bezig was om het antipsychoticum Haldol af te bouwen. Eric Harris nam Luvox toen hij en een vriend dertien mensen in Columbine, VS, vermoordden. Acteur Robin Williams pleegde in 2014 zelfmoord. Hij nam psychotrope middelen. Op een stoel vlak bij waar hij zichzelf had opgehangen, lagen het antidepressivum Mirtazapine en het antipsychoticum Seroquel.
Joseph Wesbecker schoot in 1989 in Kentucky, VS, acht mensen dood (onder wie zichzelf), nog geen maand nadat hij begonnen was met Prozac. Eli Lilly werd door overlevenden aangeklaagd. Ze kwam met hen tot een schikking om haar nieuwe wondermedicijn te beschermen die nog geen twee jaar daarvoor was vrijgegeven.
Zou die agitatie bij sommige mensen over kunnen gaan in totaal geweld, of zouden die zelfmoordgedachten bij anderen kunnen leiden tot daadwerkelijke zelfmoord? Er zijn te veel voorbeelden dat dit het geval is, om aan te nemen dat het slechts toeval is.
James Holmes zat aan Zoloft vóór zijn bloedbad in een bioscoop in Colorado, VS, in 2012 waarbij twaalf mensen om het leven kwamen en zeventig mensen gewond raakten. De BBC vroeg zich toen af: “Waarom zou een slimme, verlegen kerel zonder een verleden van geweld, uit een liefdevol gezin, zo’n gruwelijke aanslag uitvoeren? Holmes had geen vijanden, geen terroristische ideologie die hem dreef.” Professor David Healy, een getuige-deskundige bij de zaak van Holmes, interviewde hem in de gevangenis. Zijn conclusie was: “Deze moorden zouden nooit zijn gebeurd als James Holmes geen medicatie had gekregen.”
Het BBC-onderzoek onthulde ook: “Antidepressiva zijn in verband gebracht met 28 meldingen van moord en met 32 gevallen van moorddadige gedachten, in zaken die in de afgelopen dertig jaar naar de toezichthouder van Britse geneesmiddelen zijn verwezen.”
Michael Moore, regisseur van Bowling for Columbine, zei: “Ik geloof dat er een onderzoek zou moeten worden gedaan naar de farmaceutische middelen – de voorgeschreven farmaceutische middelen – die deze jongelui namen. (...) Hoe kun je het anders uitleggen van twee anders zo fatsoenlijke jongelui, heel slim, geen verleden van geweld tegen andere jongeren op school, waarom zij? Hoe kon dit gebeuren? Het is een zeer legitieme vraag en het vraagt om een onderzoek.”
