Om een open deur in te trappen: psychiatrische “zorg” wordt niet geacht patiënten te doden en niemand verwacht dat patiënten doodgaan in psychiatrische ziekenhuizen. Dit is echter wat er elke dag, in stilte, onder het toeziend oog van psychiaters gebeurt in psychiatrische instellingen over de hele wereld.

De negenjarige Randy Steele had geen zin om in bad te gaan in de psychiatrische instelling waar hij was opgenomen. Tijdens de worsteling die volgde, moest Randy overgeven en hield hij op met ademhalen, terwijl de personeelsleden hem met kracht in bedwang hielden. Na reanimatie werd hij met spoed overgebracht naar een ander ziekenhuis, waar hij de volgende dag stierf. Het ziekenhuisdossier toonde aan dat Randy in de 28 dagen voorafgaand aan zijn dood, 25 keer een dwangmaatregel had ondergaan. Ondanks het bewijs van het bloed dat uit zijn neus, mond, ogen en anus stroomde en de blauwe plekken op zijn gezicht en buik, werd er geen strafrechtelijke aanklacht ingediend. Tijdens gerechtelijke hoorzittingen hield Randy’s moeder, Holly, de foto’s van de autopsie van haar zoon in de lucht en zei wanhopig: “Ik hoop dat geen enkel ander kind zo hoeft te sterven.”

Psychiatrisch verpleegkundigen dwongen de 13-jarige Stephanie Jobin uit Canada (die al vijf soorten psychiatrische drugs had gehad) op haar buik op de grond te gaan liggen. Vervolgens legden ze een zitzak over haar heen en gingen ze erop zitten om haar op de grond te drukken, terwijl ze haar voeten vasthielden. Na 20 minuten worstelen hield Stephanie op met ademhalen. Haar dood werd afgedaan als een ongeluk.

De 11-jarige Andrew McClain stierf eveneens aan traumatische asphyxiathie (verstikking) en een ingeklapte borstkas, vier dagen nadat hij was opgenomen in een psychiatrische instelling in Connecticut. Andrew had niet gehoorzaamd aan de opdracht van een psychiatrisch verpleegkundige om bij het ontbijt aan een andere tafel te gaan zitten. Vervolgens pasten twee personeelsleden dwangmaatregelen toe, waarbij een van hen bovenop hem ging liggen in een gewatteerde isoleercel.

Dwangmaatregelen zijn wellicht het meest sprekende bewijs van de barbaarse praktijken die psychiaters therapie of behandeling durven noemen. Dergelijke wreedheden worden nooit verzacht, zoals je menselijkerwijs zou mogen verwachten, zelfs niet als het om kinderen gaat.

Sinds 1969 onderzoekt de Citizens Commission on Human Rights (CCHR) sterfgevallen die het directe gevolg zijn van psychiatrische “zorg” en stelt ze aan de kaak. In een van de eerste onderzoeken documenteerde CCHR 100 onverklaarde sterfgevallen in het Camarillo ziekenhuis en in het Metropolitan State ziekenhuis in Californië. Een 36-jarige man werd dood gevonden, op zijn buik met leren riemen vastgebonden op een bed. Een grootmoeder werd dood aangetroffen in een kast in het ziekenhuis, twee weken nadat het personeel de familie had geïnformeerd dat ze vermist werd.

In samenwerking met wetgevers en de media, hielp CCHR in 1999 bij het onthullen van de akelige waarheid: in de Verenigde Staten overlijden ongeveer 150 mensen per jaar als gevolg van dwangmaatregelen, zonder dat er strafvervolging plaatsvindt. In tenminste 13 gevallen in een periode van twee jaar betrof het kinderen, sommigen nog maar 6 jaar oud.

De maatregelen die genomen zijn om het aantal dodelijke slachtoffers te verminderen hebben weinig effect gehad. In de drie jaar na het aannemen van beperkende wetgeving in de Verenigde Staten zijn er opnieuw negen kinderen gestorven door verstikking of een hartstilstand tijdens gewelddadige dwangmaatregelen.

In Japan werd in 2002 regelgeving ingevoerd om het gebruik van fysieke dwangmaatregelen tegen ouderen te verbieden, na de ontdekking dat particuliere psychiatrische ziekenhuizen oudere patiënten gedwongen opsloten en illegaal dwangmaatregelen op hen toepasten. Toch ging het geweld door. Dr. Masami Houki, hoofd van de Houki psychiatrische kliniek in Japan werd aangeklaagd wegens doodslag. Hij had een prop in de mond van een 31-jarige patiënte gestopt en die toen met tape dichtgeplakt. Vervolgens had hij haar een injectie met een kalmerend middel gegeven en haar handen en voeten vastgebonden. Hij dwong haar om op de achterbank van de auto te gaan liggen terwijl hij naar de kliniek reed. Bij aankomst was ze overleden.

Houki is een van de weinige psychiaters – sterker nog, een van de weinige medewerkers in de psychiatrie – die strafrechtelijk is aangeklaagd vanwege een sterfgeval dat voortkwam uit gewelddadige dwangmaatregelen met de mooie naam “humane dwangtherapie”. Ondertussen overlijden nog steeds duizenden mensen in alle leeftijdscategorieën aan dergelijke wrede fysieke mishandeling in psychiatrische instituten over de hele wereld.

De reden hiervoor is heel simpel. “Mishandeling” is per definitie de daad om een levend wezen kwaadwillig pijn te doen of te verwonden. “Lichamelijk geweld” is gedefinieerd als het misbruik maken van macht over of het ontoelaatbaar uitoefenen van kracht op een ander; het uitvoeren van enig ander wettelijk ontoelaatbaar fysiek geweld of het uitoefenen van dwang op een andere persoon zonder zijn/haar toestemming.

Psychiatrische dwangmaatregelen, en alle andere psychiatrische procedures wat dat betreft, vallen in alle opzichen onder de noemer van “mishandeling en lichamelijk geweld”, op één na: ze zijn wettelijk toegestaan. De psychiatrie heeft zichzelf boven de wet geplaatst en vanuit die positie kan zij lichamelijk geweld toepassen en haar ongelukkige slachtoffers mishandelen zonder enige verantwoording af te hoeven leggen, en dit alles onder het mom van “behandeling”.

Wij nodigen u uit dit rapport te bekijken en uw eigen conclusies te trekken omtrent de gevaren van de psychiatrie, niet alleen in het belang van onze geestelijke gezondheid, maar ook onze levens staan op het spel.

Het is noodzakelijk dat beleidsmakers en wetgevers actie ondernemen om deze gruwelijkheden te stoppen.

Hoogachtend,

Jan Eastgate
Presidente, Citizens Commission
on Human Rights International