Heb je ooit gehoord van de volgende geestelijke stoornissen: leesstoornis, ontwrichtende gedragsstoornis, stoornis in de schriftelijke uitdrukkingsvaardigheid, rekenstoornis, cafeïnevergiftigingsstoornis, nicotine ontwenningsstoornis, de “niet meewerken aan de behandeling stoornis” of “lichamelijke mishandeling van een kind” en “het seksueel misbruik van een kind” als geestelijke problemen?

Dit zijn enkele van de 374 geestelijke stoornissen die opgesomd worden in de Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders (DSM-IV) van de American Psychiatric Association (APA) of in de sectie over geestelijke stoornissen van de International Classification of Diseases (ICD) van de World Health Organization.

Omschreven als diagnostische hulpmiddelen, worden de DSM en de ICD niet alleen gebruikt om geestelijke en emotionele verstoringen te diagnosticeren en “behandeling” voor te schrijven, maar ook om gevechten over de voogdij van kinderen te beslechten, discriminatiezaken gebaseerd op een vermeende psychische handicap op te lossen, bewijsmateriaal aan rechtszaken toe te voegen, onderwijs aan te passen en nog veel meer. Inderdaad wordt, wanneer er een psychiatrische mening wordt gevraagd of gegeven, de DSM of ICD tevoorschijn gehaald en steeds meer geaccepteerd als het laatste woord over geestelijke gezondheid, geestelijke gestoordheid en zogenaamde geestelijke ziekten.

De Canadese psycholoog Tana Dineen rapporteert dat, “In tegenstelling tot medische diagnoses die een aannemelijke oorzaak, gepaste behandeling en waarschijnlijke prognose geven, zijn de stoornissen die worden genoemd in de DSM-IV [en ICD-10] tot stand gekomen door consensus in een groep, letterlijk door een stemming onder commissieleden van de APA, voornamelijk ontwikkeld om rekeningen uit te kunnen schrijven.

“Wetenschap-via-meerderheid-van-stemmen” is een procedure die voor een leek net zo verbazingwekkend is als voor deskundigen uit andere takken van de gezondheidszorg die de vergaderingen, waar gestemd wordt over de DSM hebben meegemaakt. “Geestelijke stoornissen worden vastgesteld zonder enige wetenschappelijke basis of procedure,” zei een psycholoog die een DSM-vergadering meemaakte. “Het lage niveau van intellectuele inspanning was gewoon shockerend. Diagnoses werden ontwikkeld door te stemmen, op een manier die je normaal gebruikt om een restaurant te kiezen. Vervolgens wordt het ingevoerd in de computer. Misschien zegt het iets over onze eigen naïviteit, dat wij in de veronderstelling verkeerden dat er tenminste een poging gedaan zou worden om de zaken wetenschappelijk te benaderen.”

In 1987 kwam de “zichzelf opofferende persoonlijkheidsstoornis” als voorlopige benaming in het boek terecht. Deze werd gebruikt om mensen te beschrijven die “zichzelf opofferden”, in het bijzonder vrouwen, die zogenaamd carrières of relaties kozen die waarschijnlijk in een teleurstelling zouden eindigen. Deze “stoornis” stuitte op zoveel protest bij vrouwen, dat hij vervolgens weer uit de DSM-IV werd weggestemd.

Lynne Rosewater, een psycholoog die een DSM-vergadering bijwoonde, die voorgezeten werd door psychiater Robert Spitzer (één van de invloedrijkste mensen die het handboek hebben vormgegeven), rapporteerde: “… zij discussieerden over een criterium voor de Masochistische Persoonlijkheidsstoornis en toen zei de vrouw van Bob Spitzer [een maatschappelijk werkster en de enige vrouw aan Spitzer’s kant op die vergadering]: “Ik doe dat ook wel eens”. Vervolgens zei hij: “OK, dan laten we dat maar weg”. Als je dat zo ziet dan denk je toch: “Wacht eens even, en wij zouden hen niet mogen bekritiseren omdat dit een ‘wetenschap’ is?”

Dr. Margaret Hagen, psycholoog en schrijver van Whores of the Court: The Fraud of Psychiatric Testimony and the Rape of American Justice, is duidelijk als ze het heeft over het echte motief achter het DSM-stemsysteem: “Als je niet met een diagnose op de proppen kunt komen, kun je geen rekening sturen.”

Volgens de professoren Herb Kutchins en Stuart A. Kirk, schrijvers van Making Us Crazy: “heeft de psychiatrische bijbel ons veel te vaak gek verklaard, terwijl we alleen maar menselijk waren”. De 'bittere pil" is dat de DSM heeft “geprobeerd om te veel menselijke problemen te medicaliseren”.

Kutchins en Kirk stellen verder dat mensen “misschien valse geruststelling krijgen uit een diagnostisch psychiatrisch handboek dat het geloof aanmoedigt in de illusie dat de wreedheid, onmenselijkheid en de pijn in hun leven en in hun omgeving kunnen worden verklaard door een psychiatrisch etiket en kunnen worden uitgebannen met een pil. Natuurlijk zijn er veel problemen, die kunnen we allemaal hebben, en er bestaan ontelbare complexe manieren waarmee we ze proberen op te lossen. Maar kan het leven ook anders zijn?”

Paul R. McHugh, professor in de psychiatrie aan de medische faculteit van de Johns Hopkins Universiteit, zei dat vanwege de DSM: “onrustige, ongeduldige mensen ervan overtuigd raken dat ze een ‘aandachtstekortstoornis" hebben; bezorgde, waakzame mensen denken dat ze lijden aan een posttraumatisch stresssyndroom; eigenwijze, ordelijke, perfectionistische mensen denken dat ze een obsessieve compulsieve stoornis hebben; verlegen, gevoelige mensen denken dat ze een vermijdende persoonlijkheidsstoornis ten toon spreiden, of sociale fobieën hebben. Allemaal hebben ze geleerd dat wat eigenlijk persoonlijke kenmerken zijn, medische problemen zouden zijn, en dat die als zodanig met psychiatrische drugs moeten worden opgelost.En, het meest zorgwekkend van alles, waar ze ook kijken vinden dergelijke mensen psychiaters bereid, zelfs gretig, om hen van dienst te zijn.In haar nieuwste liefde voor symptomatische drukknop geneeswijzen is de psychiatrie niet alleen intellectueel, maar ook spiritueel en moreel de weg kwijt geraakt.”

In juni 2004 schreef John Read, senior universitair docent psychologie aan de Universiteit van Auckland, Nieuw Zeeland: “Meer en meer problemen zijn opnieuw gedefinieerd als ‘stoornissen’ of ‘ziekten’, zogenaamd veroorzaakt door genetische vatbaarheid en biochemische onevenwichtigheden. De gebeurtenissen in iemands leven worden slechts gezien als ontstekingsmechanismen van een biologische tijdbom in rustte. Je heel verdrietig voelen is een ‘depressieve stoornis’ geworden. Je te veel zorgen maken is ‘ongerustheidstoornis’. Te veel gokken, te veel drinken, te veel drugs gebruiken of te veel eten zijn ook ziekten. Evenals te weinig eten, te weinig slapen of te weinig seks hebben. Pijnlijk verlegen zijn is ‘vermijdende persoonlijkheidsstoornis’ geworden. Het in elkaar slaan van mensen is ‘een periodieke explosieve stoornis’. Ons Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders heeft 886 bladzijden met dit soort ziekten.… Er worden lijsten met gedragingen opgesteld, voorzien van medisch klinkende etiketten voor mensen die dat gedrag vertonen. Daarna wordt de aanwezigheid van deze gedragingen gebruikt als bewijs dat ze deze ziekten hebben. Dit zegt wetenschappelijk gezien helemaal niets. Het zegt ons niets over oorzaken of oplossingen. Het creëert echter wel het geruststellende gevoel dat er iets medisch aan de hand is.”

Er wordt in de samenleving zo breed op de DSM vertrouwd, dat deze een aura van wetenschappelijkheid heeft gekregen. Miljoenen mensen gebruiken dit boek tegenwoordig en geloven in de diagnostische betrouwbaarheid ervan, terwijl ze niet één moment het vermoeden hebben dat de hele aanname en het systeem zelf frauduleus zijn. Deze mensen lopen het risico dat ze ernstig verkeerde, zelfs fatale beslissingen nemen in hun eigen leven of in het leven van anderen.

Deze publicatie vult het grote en opzettelijke gat dat de psychiatrische propaganda achter laat in haar belangrijkste aanspraak op “wetenschappelijke” faam, de DSM.

Hoogachtend,

Jan
Presidente,
Citizens Commission
on Human Rights International