De druk van het publiek werd zo groot dat psychiaters het een PR-make-over moesten geven.

Allereerst kwam er een nieuwe naam ... “elektroconvulsietherapie”. Om de publieke verontwaardiging nog verder te bagatelliseren, brachten ze de barbaarse procedure terug tot drie letters – “E-C-T”. Daarna gingen ze in de therapie gebruikmaken van verdovings- en verlammingsmiddelen om de kronkelende convulsies en het geschreeuw van hun patiënten te maskeren.

De laatste fase was om ECT op de markt te brengen als nieuw en verbeterd. Het was geen van beide. Hoewel dat de procedure er meer acceptabel deed uitzien, was het gevaarlijker dan ooit. De verdovings- en verlammingsmiddelen verhogen in feite de drempel voor een aanval, waardoor er meer elektriciteit nodig is om een convulsie teweeg te brengen.

Psychiaters vallen nu regelmatig de hersenen met veel meer elektriciteit aan dan vroeger nodig was om een aanval teweeg te brengen.

Het resultaat blijft hetzelfde: een grand-malaanval en hersenbeschadiging, die blijvend kan zijn. De veel hogere stroom die tegenwoordig gebruikt wordt, kan gaten in de hersencellen scheuren, waardoor de cellen afsterven. De elektriciteit kan ook de cellen doden door hitte te genereren. Op MRI’s van ECT-patiënten zijn littekens en vermindering van het hersenweefsel te zien – een ondubbelzinnig bewijs van ernstige schade.