Het is 1938. Twee Italiaanse psychiaters, Ugo Cerletti en Lucio Bini, keken toe hoe arbeiders in een slachthuis varkens een elektrische schok gaven voordat ze hen doodden. De schok verdoofde de dieren, waardoor het makkelijker was om hun strot door te snijden.

Na het “perfectioneren” van zijn techniek op diverse dieren, vond Cerletti zijn eerste slachtoffer – een dakloze man. Er werd gezegd dat de man na slechts één shock schreeuwde: “Niet nog een! Dat wordt mijn dood!” Verrassend genoeg gebruikte Cerletti slechts 80 volt ... ruim onder het voltage waarmee artsen vandaag de dag hun patiënten shocken.

Toen werd elektroshock zonder verdoving gegeven, waardoor patiënten door de spierkrampen, die door de elektriciteit teweeg werden gebracht, hun tanden, kaken en rug braken.

Hoewel elektroshock werd aangeprezen als een “wondermiddel”, begon de waarheid uit te lekken. Medische tijdschriften van die tijd gaven toe dat elektroshock hersenbeschadiging tot gevolg had, maar volgens psychiaters was dat hoe de procedure werkte.

Feitelijk theoretiseerde psychiater en toonaangevende voorstander van ECT, Walter Freeman, dat “het misschien aangetoond zal worden dat een geesteszieke patiënt helderder en constructiever kan denken, met minder werkende hersenen”.

Dat is niet logisch. Maar ECT is ook niet logisch.