Alan I. Leshner, psychiater, voormalig hoofd van het National Institute of Drug Abuse: “Ik ben van mening dat je als arts de gevangenis in zou moeten, als je weigert om bij een depressie SSRI"s (nieuwe antidepressiva) voor te schrijven. Ik ben ook van mening dat we binnen vijf jaar gevangenisstraffen moeten uitdelen aan diegenen die de medicatie weigeren te verstrekken die we nu voor crackverslaafden ontwikkelen.”

In al de jaren dat ik heb gewerkt aan hervormingen in de geestelijke gezondheidszorg, heb ik met honderden artsen en duizenden patiënten gesproken terwijl we diverse misstanden en schendingen van mensenrechten door de psychiatrie aan de kaak stelden. Het was bij mij tot dan toe nog nooit opgekomen dat ook de rechten van artsen bedreigd werden. Waarom zou een arts de gevangenis in moeten als hij weigert een antidepressivum voor de schrijven bij een depressie?

Veel huisartsen hebben bevestigd dat er ontelbare lichamelijke problemen bestaan die emotionele problemen en gedragsproblemen kunnen veroorzaken en dat hier altijd eerst naar gekeken moet worden. Hieruit volgt dat blindelings vertrouwen op een antidepressivum om emotionele problemen te onderdrukken, zonder eerst naar de mogelijke onderliggende lichamelijke ziekten te zoeken en die te behandelen, enkel een chemische 'stabilisatie" zou zijn terwijl de patiënt blijft rondlopen met een werkelijke ziekte die zou kunnen verergeren.

Wat zou er gebeuren wanneer de huisarts of internist na een correcte diagnose de ziekte zou genezen en de depressie zou verdwijnen zonder psychiatrische medicijnen? Zou deze arts dan van onethisch gedrag beschuldigd of zelfs vervolgd en gevangen gezet kunnen worden wegens “criminele medische nalatigheid”, omdat hij geen antidepressivum voorgeschreven had?

Waanzin, zeg je? Zover zal het nooit komen? Misschien niet. Maar het lijkt erop dat de dag aangebroken is waarop een goede arts aangeklaagd kan worden voor onethisch gedrag als hij de geneeskunde op ethische wijze beoefent. Tegenwoordig kan een arts, een specialist of een andere medicus aangevallen worden, gedwarsboomd worden en als een “crimineel” behandeld worden als hij de traditionele, werkbare diagnostische geneeskunde beoefent.

Deze informatie is geschreven voor artsen, speciaal degenen die de niet-psychiatrische geneeskunde willen beoefenen. Die artsen die een zorgverlenend en hoogstaand doel hebben in de traditie van de Eed van Hippocrates en die zich naar beste vermogen willen inzetten voor de gezondheid van hun patiënten. Dit geldt voor artsen die zich zorgen maken over het feit dat er miljoenen kinderen, op speed lijkende, verslavende, psychiatrische medicijnen slikken wegens de zogenaamde geestelijke stoornis ADHD.

De eerstelijns gezondheidszorg is doordrenkt met de psychiatrische manier van denken. Dit is voornamelijk te danken aan het “succes” van het diagnostische systeem van de psychiatrie, de Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders (DSM-IV). Dit systeem en de sectie over geestelijke stoornissen van de International Classification of Diseases (ICD-10), zijn flink gepromoot als het systeem voor het diagnostiseren van geestelijke stoornissen voor artsen die niet psychiatrisch geschoold zijn.

Er is echter nog meer aan de hand. Dit systeem is niet ontwikkeld met professioneel respect voor de kennis en de traditie van de huisarts of andere medische specialisten. Er was geen begeleidende brief bij de DSM waarin stond: “Wij respecteren de onschendbaarheid en prioriteit van uw relatie met uw patiënten en uw wens om ze de best mogelijke zorg te geven. Hier is ons nieuwe diagnostische systeem, kijkt u er eens naar en overtuig uzelf ervan, vanuit uw eigen ervaring, dat we op het goede spoor zitten. Dit is echte wetenschap. Wij waarderen uw commentaar en uw opbouwende kritiek. U kunt altijd om hulp vragen wanneer u ons nodig heeft. Uw medestrijders in de zoektocht naar een betere gezondheid”.

In plaats daarvan wordt er gesteld: “Hier is een jong kind met ernstige geestelijke problemen. Onze deskundige diagnose is al vastgesteld; u hoeft slechts het recept voor psychiatrische medicijnen strikt na te leven en onze deskundige begeleiding te accepteren. Anders gezegd, er wordt gesteld: “Uw patiënten lijken meer vertrouwen in u te hebben dan in ons, dus hier is de manier om de diagnose stellen voor de geestelijke stoornis waar ze ongetwijfeld aan lijden.”

Het is deze dwingende ondertoon die de psychiatrie gekarakteriseerd heeft sinds ze 200 jaar geleden voor het eerst de zorg op zich nam voor de krankzinnigengestichten. Deze toon is dominant aanwezig in alles daden van de psychiatrie en is extreem destructief voor iemands zekerheid, eer, trots, werklust, initiatief, integriteit, geestelijke rust, welzijn en geestelijke gezondheid. We zullen moeten vechten voor het behoud van deze waarden voor alle patiënten en voor alle artsen.

Hoogachtend,

Jan Eastgate
Presidente,
Citizens Commission
on Human Rights Internationaal