Er zijn maar weinig ervaringen bitterder dan een wanhopig slachtoffer dat hulp aanvaardt en vervolgens wordt verraden door de “weldoener”.

Stel je een 7-jarig meisje voor dat voor hulp bij emotionele problemen die te maken hebben met incest verwezen is naar een psychiater of psycholoog. Stel dat de specialist het meisje ook misbruikt tijdens de “therapie”. Hoe groot zal de emotionele ontreddering zijn bij dit slachtoffer?

Zulk verachtelijk verraad na een serieuze persoonlijke crisis kan het slachtoffer alleen maar zwaarder belasten met emotionele littekens en labiliteit.

Het is een vloek als deze “professionals” de aan hen toevertrouwde taak om emotioneel zwakke mensen te helpen, zo verkwanselen.

Op 31 oktober 2002 werd de Franse psychotherapeut Jean-Pierre Tremel veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf wegens verkrachting en seksueel misbruik van twee jonge patiënten die volgens de rechtbank extreem kwetsbaar waren. Tremel, 52 jaar oud, claimde dat zijn “behandeling” was gebaseerd op een “Oosterse traditie” waarin “oudere mannen meisjes kennis lieten maken met seksuele praktijken”.

Dergelijke behandelingen zijn nooit hulp. Het is een weerzinwekkend verraad onder het mom van hulp, een veel te vaak voorkomende gebeurtenis in de geestelijke gezondheidszorg.

• Een vrouw loopt meer kans om verkracht te worden op de sofa van een psychiater, dan wanneer ze ’s nacht gaat joggen in een stadspark.
• In een Engels onderzoek uit over de seksuele contacten tussen therapeuten en patiënten onder psychologen, rapporteerde 25%, dat ze een patiënt behandeld hadden, die een seksuele relatie had gehad met een andere therapeut.
• Een studie uit 2001 toont aan dat 1 op de 20 cliënten die seksueel misbruikt waren door hun therapeut, minderjarig was. De gemiddelde leeftijd voor meisjes was 7 en voor jongens 12. Het jongste kind was drie jaar.

Waar mededogen, het gezonde verstand en fatsoen aangeven dat het seksueel misbruiken van patiënten een ernstige en criminele daad is, doen psychiaters en psychologen er alles aan om dit “schoon te praten”, zelfs als de slachtoffers van deze uitbuiting kinderen zijn. Door het combineren van de verzonnen diagnoses in Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) met subtiele maar perverse argumenten, of zelfs regelrechte leugens, werken ze aan een situatie waarin seksueel misbruik van vrouwelijke en jeugdige patiënten niet langer als crimineel beschouwd wordt.

Ondertussen gaan toezichthoudende instanties op het gebied van geestelijke gezondheid zelden verder dan een slappe terechtwijzing … . . en het tijdelijk opschorten van de bevoegdheid.

• In 2003 trok de Inspectie op Psychologen van de staat Colorado de bevoegdheid in van Dr. John Dicke, wiens behandeling van een vijfjarige jongen o.a. bestond uit het werken met seksuele attributen. Volgens de vader van de jongen werd zijn zoon “uitgekleed, gepijnigd, vastgebonden, verbaal misbruikt, seksueel misbruikt, gehersenspoeld en doodsangst aangejaagd met een dildo” tijdens de zogenaamde therapie.
• In 1989 moest Dr. Paul A. Walters, de psychiater die verantwoordelijk was voor de gezondheid van studenten aan de Stanford Universiteit in Californië en hoofd was geweest van de afdeling Health Services van de Harvard Universiteit, zijn functie neerleggen nadat hij beschuldigd was van het “regelmatig seks hebben” met een vrouwelijke patiënt. De vrouw, die als kind seksueel misbruikt was, kreeg meer dan $200.000 in een schikking die buiten de rechtbank werd getroffen. Zij vertelde dat Walters haar orale seks op hem liet uitvoeren, “soms wel twee van de drie psychiatrische analyse-sessies per week”.

Sommige psychiaters worden strafrechtelijk vervolgd en veroordeeld.

• Een psychiater uit Orange County in Californië, James Harrington White, werd veroordeeld voor afgedwongen sodomie met een mannelijke patiënt. Na een onderzoek door de Citizens Commission on Human Rights (CCHR) werd onthuld dat White jonge mannen drogeerde om vervolgens op video op te nemen hoe hij seks met hen had. White werd veroordeeld tot bijna zeven jaar gevangenisstraf.

Geen enkele arts, maatschappelijke organisatie of familielid zou iemand bloot moeten stellen aan de behandelingen van de geestelijke gezondheidszorg die tegenwoordig voor therapie doorgaan.

Deze publicatie is één van een serie rapporten die CCHR uitgeeft over verraad in de geestelijke gezondheidszorg. De uitgave wordt in het algemeen belang en als waarschuwing openbaar gemaakt.

Seksueel misbruik door een therapeut is seksueel misbruik. Verkrachting door een therapeut is verkrachting. Het is geen therapie. Totdat dit volledig erkend is, en rechters en advocaten elk incident ook als zodanig behandelen, zal het een bedreiging blijven voor alle vrouwen en kinderen die een behandeling ondergaan in de geestelijke gezondheidszorg.

Presidente, Citizens Commission on Human Rights Internationaal